Tuesday, November 20, 2012
No more training! (For now...) [ENGLISH VERSION]
Here I am again, as expected as a fully qualified First officer. Since last week i am completely finished with my linetraining and my nice little life can continue. No more worries about annoying questions during my flights but just doing my job and enjoying each flight from my office at +30 000ft.
Since the last post I have experienced a few things, both in flight and outside of that. I have flown a lot of hours and also a few flights with Yannick. That had the genius idea to put two trainees together in one flight with a trainingcaptain. Doing this meant we could get more time in the cockpit without extra captains. Because we have a bit of a shortage on trainingcaptains at the moment.
It was nice for a change to fly together with Yannick and to observe each other to learn from mistakes and positive things. But it also meant that we could only fly two sectors and had to sit on the jumpseat for the first two sectors. I prefer the right seat though, a bit more comfort and at least you get a lunchtable.
My last flight I shared with another pilot was also one I won't forget soon. We had a flight to Semarang and Penang. That first destination isn't that far from here so it were short sectors. I was flying the first sector and after that Diogo and myself switched from seats so that we each had a short and a long sector to keep it fair. Once we arrived after the third sector in Penang I got back in the front seat. After my entire preparation I was about to start my briefing when the engineer entered the cockpit and started to talk to the captain. After a short discussion the captain left with the engineer without any explanation. Diogo and me looked at each other and wondering what the problem was. After a while the captain returned and he explained we might have a fuel leak.
During refueling one of the engines seemed to have a leak but they weren't sure if it was a real leak or a remainder of the refuelingproces. We had to start our engine first before they could see more. The problem was that the passengers were already boarding, a standard procedure with our company. Especially with almost 10 people in need of wheelchairs. We had to wait until everybody boarded and the doors were closed before we could start the engine at the gate. Once we started the engine it was soon obvious that there was indeed a fuel leak at the right hand engine. The weird thing was that my captain already experienced the failure of the same part. Also the engineers experienced this failure three times before, all with planes from Jakarta. Maybe it's time to investigate this a bit.
Time for a nightstop in Penang until they flown in the spare part with the first flight from Kuala Lumpur and fixed the problem. All sounds nice but by the time we could leave for the hotel, had our dinner and got into bed it was already 01h30. And the morning after the wake-up call already sounded at 06h00.
After a nice breakfast and a short night we could leave again to the airport for a long flight back to Jakarta. It was my sector and I was happy I bought a Redbull to get over a little lapse of concentration. But we had three pilots in the cockpit to crosscheck each other and we reached Jakarta without any big problems. Time to get back home to get some rest.
For the rest of my flights nothing much specials happened outside the fact that you can really tell the wet season has started. Enroute we have to deviate quite a lot for thunderstorms and also above the airports we have now and than some nice cells. And I wasn't even talking about the turbulence and rain joining this weather.
Even in Jakarta there is some rain now and than and from time to time a nice big downpour. That makes the flying a bit more interesting ofcourse. Flying to avoid this weather and working a bit harder to keep your aircraft on path during landing these days. But that is why we had training and it is a bit more fun compared to flying with no wind or rain.
After my last flight on November 13th my captain told me I was ready for my check. And even before we finished with debriefing and the paperwork I received a text message that the day after I would do my line check. It was an early flight to Singapore and Kuala Lumpur. Two big airports at 1,5h and 2h from Jakarta. Time enough to ask me some things and make calculations during cruise.
It was a flight without much problems, just some theory I need to refresh since I didn't had much time to refresh the last few weeks. I was flying the first sector and the last two sectors, the second sector was for the captain to acces my PNF skills. The most interesting part of the flight was the final part of the last sector to Jakarta. I had to fly a Locator Only approach into Jakarta. This is a non-precision approach were we only have guidance in the horizontal plane through a radio beacon. Just showing if you need to correct left or right to regain the ideal line. The vertical part is something we need to correct ourself. Normally we do ILS approaches were we get both vertical and horizontal guidance.
All nice this explanation but the point was that from 10 000ft my captain simulated a pilot incapacitation. This happens more that most people realize and it is important to know what to do to safely bring the plane down when it happens.
From that point on I had to do everything myself like communication, flying, checklists, etc till the point after landing where the captain miraculously came back to life. The fun part was that the captain was praying during this time although I don't know if it was to put some stress on me or for real. A fun, extra dimension to be honest.
The flying alone wasn't that big of a problem for me, I had to do this before during my MCC in my flighttraining in Brussels at SFA. And there it was a bit harder because it was combined with failures and without autopilot and stuff. Only the fact that it was in a real plane this time made it a bit different.
Once we got on the ground and after all the paperwork we discussed my flight a bit at Flight Operations and than I knew I passed and became a fully qualified FO for Air Asia. A big relief and time to go and celebrate in my opinion.
Normally I had another flight and a standby the days after but they changed my flight to another standby. The problem was that I was planning to go to Kuala Lumpur that standby day since I reached my limit for 7 days with that 4th day of flying. But with that last flight changing to standby I couldn't go to KL since my limit was not reached and they could still call me to fly. But after some talking to the guys from Flops I managed to change it to three days off and a day standby. Like this I could go to KL the day after.
The reason why I definitely wanted to go there? Well, as most of you know by know I guess I have a girlfriend these days. She flies for Air Asia X and is currently in Jedah due to a cooperation with Saudi Arabian Airlines for pelgrimflights to and from Kuala Lumpur. Because of this she is in KL for 24h now and than and I have to take advantage of those times. And what is a better way to celebrate the passing of my linecheck than to celebrate with my girl in a 5 star hotel? ;)
It did require a bit of luck to get there because the 15th of November is an important holiday for the muslim community and on that day everybody wants to go home and celebrate it with family. It also meant that all the planes have been full for the past days and since we are flying with standby tickets it is the paying customer that has priority. I was lucky though since I had a last minute seat to join to KL.
The plane was fully packed, even on the jumpseat there was a captain on duty travel but I couldn't care less because I could join.
I did spend some time with Nurul. (That is her name for those who don't know it yet.)
The night she returned I went out for a night with some friends I know there before returning the day after to Jakarta for another day standby.
In the mean while I had my first flight already after release and went to the office to check how thing would go from now. Luckily both the chief pilot and the chief training were present. For the time being I will stay in Jakarta, at least for another month. That was a good thing since I also mentioned that I would like to stay till Ivo and Yannick are finished to join them in the same base. If it will really work out like that is a matter of wait and see.
Ivo also mentioned that he was sick waiting a bit and it helped because we went to crewing and he can start tomorrow.
As you can see things are starting to settle down a bit for all of us. Now the only thing left to do is to hope that Ivo and Yannick are finished soon so that we can leave for a nice base together.
I think it has been enough for a while here on the blog, at least for today. My next blogs will be about some adventures during flying and outside of that. I don't know how much it will be but just wait and see. Don't forget to check my album on Picasa now and than, I will try to update it with new pictures sometimes.
See you next time!
(Voorlopig) gedaan met training!!
Hier ben ik weer en zoals verwacht nu als volwaardig First officer. Sinds vorige week ben ik volledig klaar met mijn linetraining en kan het mooi leventje verder zijn gang gaan. Geen al te veel zorgen meer over lastige vragen tijdens mijn vluchten maar gewoon mijn werk doen en genieten van elke vlucht in mijn kantoor op +30 000ft.
Sinds de vorige post heb ik weer het een en ander meegemaakt, zowel tijdens training als daarbuiten. Ik heb weer een hoop uren gevlogen sindsdien en ook een aantal vluchten met Yannick erbij. Ze hebben nl. het geniale idee gehad om twee piloten in opleiding samen te zetten op een vlucht met een trainingcaptain. Op deze manier konden ze ons meer uren in de cockpit zetten zonder extra captains. Want die captains hebben ze hier voorlopig niet op overschot, de trainingcaptains dan toch.
Het was wel eens gezellig om samen met Yannick te vliegen en elkaar een beetje observeren en te leren van elkanders fouten en positieve punten. Het betekende wel dat we maar elk twee sectoren konden vliegen en de andere twee sectoren op de jumpseat moesten zitten. Ik zit toch liever in de rechterstoel, een beetje meer comfort en je hebt tenminste een tafeltje ;)
Mijn laatste vlucht die ik samen deelde met een andere piloot in opleiding was er ook eentje om niet snel te vergeten. We hadden een vlucht naar Semarang en Penang. Die eerste bestemming is hier niet zover vandaan en het waren dus korte sectoren. Ik vloog de eerste sector en erna wisselden Diogo en ik van plek zodat we elk een lange sector en een korte sector konden vliegen, kwestie van het een beetje fair te houden. Eenmaal aangekomen na de derde sector in Penang kroop ik weer in de voorste stoel. Na heel mijn voorbereiding wou ik net beginnen aan de briefing toen de engineer binnenkwam en in het loepmpiataaltje begon te praten tegen de captain. Na een korte discussie en zonder enige vertaling voor ons gingen ze buiten en zaten Diogo en ik elkaar een beetje aan te kijken en af te vragen wat het probleem zou zijn. Niet veel later kwamen ze terug en deed de captain zijn uitleg, we hadden een mogelijk brandstoflek.
Tijdens het bijtanken bleek een motor brandstof te lekken maar ze waren niet zeker of dit een echt lek was of gewoon een overblijfsel van het bijtanken. We moesten eerst de motor te starten voor ze meer konden zien. Het probleem was dat de passagiers zoals standaard bij ons al aan het instappen waren, zeker omdat we die vlucht bijna 10 rolstoelgangers aan boord hadden. We moesten dus wachten tot iedereen aan boord was, de deuren sluiten en dan de motor starten aan de gate. Eenmaal iedereen aan boord was en we de motor met open behuizing in gang hadden gestoken bleek al snel dat het inderdaad een brandstoflek was aan de rechtermotor. Het vreemde bleek alleen te zijn dat mijn captain ditzelfde onderdeel al twee keer voordien had weten lekken en de techniekers daar ook al drie keer hetzelfde onderdeel hadden weten lekken, telkens met een toestel vanuit Jakarta. Toch eens tijd voor dat beter te onderzoeken vonden ze.
Het kwam er dus op neer dat we de nacht zouden doorbrengen in Penang in een hotel tot dat ze de ochtend erna het vervangstuk hadden overgevlogen vanuit Kuala Lumpur met de eerste vlucht en ze het hersteld hadden. Klinkt allemaal mooi maar tegen dat we konden vertrekken naar het hotel en na een aangeboden maaltijd van het hotel in ons bed lagen was het toch alweer 1h30. En de ochtend erna om 06h00 klonk de wake-up call alweer.
Na een stevig ontbijt en een korte nacht vertrokken we weer naar de luchthaven voor een lange vlucht terug naar Jakarta. Het was mijn sector en ik was toch blij dat ik een redbull gekocht had om een kleine inzinking even te overbruggen. Maar we waren met drie man in de cockpit om elkaar te wijzen op eventuele fouten dus het kwam wel goed. We zijn dan ook zonder problemen in Jakarta geland en konden naar huis om in ons bed te kruipen.
Voor de rest van mijn vluchten is er niet veel speciaals te zeggen buiten het feit dat het regenseizoen hier echt wel begonnen is. Onderweg moeten we heel regelmatig beginnen uit te wijken voor onweersbuien en ook boven de luchthavens zelf hangt er regelmatig al eens een fikse bui. Om dan nog maar te zwijgen over de turbulentie en regen die erbij kan komen. En het ergste moet nog komen blijkbaar.
Ook in Jakarta regent het nu toch wel heel regelmatig en ook we al eens stevig. Dat maakt het vliegen wel al wat interessanter natuurlijk. Beetje tussen de buien door proberen te vliegen en al een tikkeltje harder werken tijdens het landen om je vliegtuig op het juiste pad te houden. Maar daar zijn we voor opgeleid natuurlijk, het is eens wat plezanter dan gewoon zonder wind of regen gewoon te glijden naar beneden.
Na mijn laatste vlucht van 13 November wist mijn captain me te zeggen dat hij me klaar vond om naar mijn lijncheck te gaan. En voor ik nog maar klaar was met debriefen van mijn vlucht en het papierwerk had gedaan kreeg ik al een sms dat ik de dag erna smorgens mijn checkvlucht had. Het was een vroeger vlucht naar Singapore en Kuala Lumpur. Twee grote luchthavens op 1,5 en 2h van Jakarta. Tijd genoeg om tijdens kruisvlucht nog wat dingen te vragen en me wat dingen te laten berekenen.
Het was een vlucht zonder al te veel problemen, enkel wat theorie dat ik nog eens moest opfrissen waar ik de kans niet toe had gehad de afgelopen weken. Ik vloog de eerste sector en de laatste sectoren, de tweede sector was voor de captain om te vliegen en om mij te beoordelen op mijn PNF (Pilot Non Flying) skills. Het interessantste stuk was eigenlijk de laatste sector tijdens de laatste approach. Ik moest een Locator only approach vliegen in Jakarta. Dit is een non-precisie approach waar we enkel in het horizontale vlak begeleiding kregen van een radiobaken. Enkel om te tonen of we teveel links of rechts zaten van de ideale lijn. Het verticale moesten we zelf doen en dus ook zelf corrigeren. Normaal doen we ILS approaches waar we zowel horizontaal als verticaal begeleiding krijgen van een radiobaken en we gemakkelijk op het juiste profiel kunnen blijven.
Allemaal goed en wel met mijne lekker nutteloze uitleg maar het punt is eigenlijk dat vanaf 10 000ft (3000tal m) de captain gesimuleerd incapacitated was. Dit komt vaker voor dan de meeste mensen weten en het is een belangrijk punt om te weten wat te doen als het ooit echt gebeurd dat de captain een hartaanval ofzo krijgt en je zelf alles moet gaan doen om de bak zo snel mogelijk aan de grond te krijgen.
Ik heb dus vanaf dat punt alles zelf moeten doen van communicatie, vliegen, checklisten, enz tot het punt na landing waar de captain wonder boven wonder weer tot leven kwam. Het leuke was wel dat de captain lekker aan het bidden was toen ik bezig was met alles, al weet ik niet of dit voor me wat op te jagen was of dat hij daadwerkelijk zijn gebed aan het doen was. Een leuke extra dimensie, dat wel.
Het alleen vliegen was op zich geen probleem, ik heb het ook al eens moeten doen tijdens men MCC tijdens mijn vliegopleiding in Brussel bij SFA. Daar was het een beetje moeilijker want dat was met nog wat panne's en zonder autopilot erbij ook. Al is dit in het echte vliegtuig nog wel een beetje anders.
Eenmaal op de grond en na al het papierwerk hebben we mijn vlucht nog wat besproken aan Flight operations en wist ik dus dat ik vanaf toen volwaardig first officer was voor Air Asia. Een pak van mijn hart en tijd voor te vieren vond ik.
Normaal had ik de dag erna nog een vlucht en dan een standby maar ze hebben me de dag erna ook een standby gegeven. Het probleem was dat ik normaal die standby naar Kuala Lumpur wou gaan gezien ik vier dagen op rij bijna de limiet voor 7 dagen zou gevlogen hebben. Met die laatste vlucht die wegviel had ik dat dus niet en kon ik dus niet naar Kuala Lumpur gaan. Maar na wat geregel met de mannen van flight operations heb ik mijn twee dagen standby en twee dagen vrij kunnen omzetten in drie dagen vrij en een dag standby. Kon ik lekker naar Kuala Lumpur vertrekken de dag erna.
De reden waarom ik absoluut naar daar wou gaan? Wel zoals de meesten ondertussen wel al weten heb ik tegenwoordig een vriendin. Ze vliegt voor Air Asia X en zit nu in Jedah door een samenwerking met Saudi Arabian Airlines voor pelgrim vluchten te doen van en naar Kuala Lumpur. Hierdoor is ze dus af en toe voor 24h in Kuala Lumpur en daar moet ik van profiteren. En wat is er nu een betere manier om het halen van je linecheck te vieren dan met een tripje naar Kuala Lumpur om dat samen met je madam te doen in een 5 sterren hotel? ;)
Ik had natuurlijk wel wat geluk nodig om er nog te geraken want de 15e november is een belangrijke feestdag voor de Moslim gemeenschap en iedereen wou die dag dus naar zijn familie reizen met als gevolg al enkele dagen overvolle vliegers. En gezien wij met standby tickets vliegen krijgen de betalende passagier voorrang. Ik had wel geluk die dag want ik had op het laatste moment nog een plekje gekregen en kon dus mee. Het vliegtuig zat wel volledig vol, zelfs op de jumpseat zat een captain met duty travel. Maar ik kon gaan, de rest boeide me niet veel.
Ik heb dus een tijd door kunnen brengen met Nurul (dat is haar naam voor zij die het nog niet wisten) . De avond dat ze terug vertrok nog wat gaan feesten in een club in KL met twee meiden die we daar kennen en dan de dag erna maar terug naar Jakarta vertrokken want ik was alweer standby de dag erna.
Ondertussen heb ik men eerste vlucht al achter de rug na release en ben ik vandaag naar het kantoor geweest om te gaan horen hoe het nu verder zit. Gelukkig zaten zowel de chief pilot als de chief training daar ook. Voorlopig blijf ik nog in Jakarta, toch ook nog zeker volgende maand. Dat kwam goed uit want ik heb ze ook gezegd dat ik liefst zou willen wachten tot Ivo en Yannick klaar zijn om dan samen met hun naar een basis te moeten gaan. Of het daadwerkelijk gaat lukken is weer aan andere vraag maar ze weten het nu toch al dat we dit zo willen.
Ivo heeft ook zijn beklag een beetje gedaan en het heeft geholpen want we zijn bij crewing gaan aankloppen en hij mag morgen al direct beginnen.
Zoals je kan zien begint hier toch alles een beetje in zen plooi te vallen voor ons allemaal. Nu maar hopen dat Ivo en Yannick snel gereed zijn en we samen naar een mooie basis mogen vertrekken.
Het is nu weer eventjes genoeg geweest hier op de blog, al genoeg tekst voor vandaag. Mijn volgende blogs zullen wel weer gaan over avonturen tijdens het vliegen en daarbuiten. Hoe vaak dat gaat gebeuren zal weer een andere vraag zijn. Vergeet ook niet mijn album te checken, daar probeer ik af en toe wat foto's bij te zetten. De link staat nog ergens in een van de vorige posts.
Tot de volgende!!
Sinds de vorige post heb ik weer het een en ander meegemaakt, zowel tijdens training als daarbuiten. Ik heb weer een hoop uren gevlogen sindsdien en ook een aantal vluchten met Yannick erbij. Ze hebben nl. het geniale idee gehad om twee piloten in opleiding samen te zetten op een vlucht met een trainingcaptain. Op deze manier konden ze ons meer uren in de cockpit zetten zonder extra captains. Want die captains hebben ze hier voorlopig niet op overschot, de trainingcaptains dan toch.
Het was wel eens gezellig om samen met Yannick te vliegen en elkaar een beetje observeren en te leren van elkanders fouten en positieve punten. Het betekende wel dat we maar elk twee sectoren konden vliegen en de andere twee sectoren op de jumpseat moesten zitten. Ik zit toch liever in de rechterstoel, een beetje meer comfort en je hebt tenminste een tafeltje ;)
Mijn laatste vlucht die ik samen deelde met een andere piloot in opleiding was er ook eentje om niet snel te vergeten. We hadden een vlucht naar Semarang en Penang. Die eerste bestemming is hier niet zover vandaan en het waren dus korte sectoren. Ik vloog de eerste sector en erna wisselden Diogo en ik van plek zodat we elk een lange sector en een korte sector konden vliegen, kwestie van het een beetje fair te houden. Eenmaal aangekomen na de derde sector in Penang kroop ik weer in de voorste stoel. Na heel mijn voorbereiding wou ik net beginnen aan de briefing toen de engineer binnenkwam en in het loepmpiataaltje begon te praten tegen de captain. Na een korte discussie en zonder enige vertaling voor ons gingen ze buiten en zaten Diogo en ik elkaar een beetje aan te kijken en af te vragen wat het probleem zou zijn. Niet veel later kwamen ze terug en deed de captain zijn uitleg, we hadden een mogelijk brandstoflek.
Tijdens het bijtanken bleek een motor brandstof te lekken maar ze waren niet zeker of dit een echt lek was of gewoon een overblijfsel van het bijtanken. We moesten eerst de motor te starten voor ze meer konden zien. Het probleem was dat de passagiers zoals standaard bij ons al aan het instappen waren, zeker omdat we die vlucht bijna 10 rolstoelgangers aan boord hadden. We moesten dus wachten tot iedereen aan boord was, de deuren sluiten en dan de motor starten aan de gate. Eenmaal iedereen aan boord was en we de motor met open behuizing in gang hadden gestoken bleek al snel dat het inderdaad een brandstoflek was aan de rechtermotor. Het vreemde bleek alleen te zijn dat mijn captain ditzelfde onderdeel al twee keer voordien had weten lekken en de techniekers daar ook al drie keer hetzelfde onderdeel hadden weten lekken, telkens met een toestel vanuit Jakarta. Toch eens tijd voor dat beter te onderzoeken vonden ze.
Het kwam er dus op neer dat we de nacht zouden doorbrengen in Penang in een hotel tot dat ze de ochtend erna het vervangstuk hadden overgevlogen vanuit Kuala Lumpur met de eerste vlucht en ze het hersteld hadden. Klinkt allemaal mooi maar tegen dat we konden vertrekken naar het hotel en na een aangeboden maaltijd van het hotel in ons bed lagen was het toch alweer 1h30. En de ochtend erna om 06h00 klonk de wake-up call alweer.
Na een stevig ontbijt en een korte nacht vertrokken we weer naar de luchthaven voor een lange vlucht terug naar Jakarta. Het was mijn sector en ik was toch blij dat ik een redbull gekocht had om een kleine inzinking even te overbruggen. Maar we waren met drie man in de cockpit om elkaar te wijzen op eventuele fouten dus het kwam wel goed. We zijn dan ook zonder problemen in Jakarta geland en konden naar huis om in ons bed te kruipen.
Voor de rest van mijn vluchten is er niet veel speciaals te zeggen buiten het feit dat het regenseizoen hier echt wel begonnen is. Onderweg moeten we heel regelmatig beginnen uit te wijken voor onweersbuien en ook boven de luchthavens zelf hangt er regelmatig al eens een fikse bui. Om dan nog maar te zwijgen over de turbulentie en regen die erbij kan komen. En het ergste moet nog komen blijkbaar.
Ook in Jakarta regent het nu toch wel heel regelmatig en ook we al eens stevig. Dat maakt het vliegen wel al wat interessanter natuurlijk. Beetje tussen de buien door proberen te vliegen en al een tikkeltje harder werken tijdens het landen om je vliegtuig op het juiste pad te houden. Maar daar zijn we voor opgeleid natuurlijk, het is eens wat plezanter dan gewoon zonder wind of regen gewoon te glijden naar beneden.
Na mijn laatste vlucht van 13 November wist mijn captain me te zeggen dat hij me klaar vond om naar mijn lijncheck te gaan. En voor ik nog maar klaar was met debriefen van mijn vlucht en het papierwerk had gedaan kreeg ik al een sms dat ik de dag erna smorgens mijn checkvlucht had. Het was een vroeger vlucht naar Singapore en Kuala Lumpur. Twee grote luchthavens op 1,5 en 2h van Jakarta. Tijd genoeg om tijdens kruisvlucht nog wat dingen te vragen en me wat dingen te laten berekenen.
Het was een vlucht zonder al te veel problemen, enkel wat theorie dat ik nog eens moest opfrissen waar ik de kans niet toe had gehad de afgelopen weken. Ik vloog de eerste sector en de laatste sectoren, de tweede sector was voor de captain om te vliegen en om mij te beoordelen op mijn PNF (Pilot Non Flying) skills. Het interessantste stuk was eigenlijk de laatste sector tijdens de laatste approach. Ik moest een Locator only approach vliegen in Jakarta. Dit is een non-precisie approach waar we enkel in het horizontale vlak begeleiding kregen van een radiobaken. Enkel om te tonen of we teveel links of rechts zaten van de ideale lijn. Het verticale moesten we zelf doen en dus ook zelf corrigeren. Normaal doen we ILS approaches waar we zowel horizontaal als verticaal begeleiding krijgen van een radiobaken en we gemakkelijk op het juiste profiel kunnen blijven.
Allemaal goed en wel met mijne lekker nutteloze uitleg maar het punt is eigenlijk dat vanaf 10 000ft (3000tal m) de captain gesimuleerd incapacitated was. Dit komt vaker voor dan de meeste mensen weten en het is een belangrijk punt om te weten wat te doen als het ooit echt gebeurd dat de captain een hartaanval ofzo krijgt en je zelf alles moet gaan doen om de bak zo snel mogelijk aan de grond te krijgen.
Ik heb dus vanaf dat punt alles zelf moeten doen van communicatie, vliegen, checklisten, enz tot het punt na landing waar de captain wonder boven wonder weer tot leven kwam. Het leuke was wel dat de captain lekker aan het bidden was toen ik bezig was met alles, al weet ik niet of dit voor me wat op te jagen was of dat hij daadwerkelijk zijn gebed aan het doen was. Een leuke extra dimensie, dat wel.
Het alleen vliegen was op zich geen probleem, ik heb het ook al eens moeten doen tijdens men MCC tijdens mijn vliegopleiding in Brussel bij SFA. Daar was het een beetje moeilijker want dat was met nog wat panne's en zonder autopilot erbij ook. Al is dit in het echte vliegtuig nog wel een beetje anders.
Eenmaal op de grond en na al het papierwerk hebben we mijn vlucht nog wat besproken aan Flight operations en wist ik dus dat ik vanaf toen volwaardig first officer was voor Air Asia. Een pak van mijn hart en tijd voor te vieren vond ik.
Normaal had ik de dag erna nog een vlucht en dan een standby maar ze hebben me de dag erna ook een standby gegeven. Het probleem was dat ik normaal die standby naar Kuala Lumpur wou gaan gezien ik vier dagen op rij bijna de limiet voor 7 dagen zou gevlogen hebben. Met die laatste vlucht die wegviel had ik dat dus niet en kon ik dus niet naar Kuala Lumpur gaan. Maar na wat geregel met de mannen van flight operations heb ik mijn twee dagen standby en twee dagen vrij kunnen omzetten in drie dagen vrij en een dag standby. Kon ik lekker naar Kuala Lumpur vertrekken de dag erna.
De reden waarom ik absoluut naar daar wou gaan? Wel zoals de meesten ondertussen wel al weten heb ik tegenwoordig een vriendin. Ze vliegt voor Air Asia X en zit nu in Jedah door een samenwerking met Saudi Arabian Airlines voor pelgrim vluchten te doen van en naar Kuala Lumpur. Hierdoor is ze dus af en toe voor 24h in Kuala Lumpur en daar moet ik van profiteren. En wat is er nu een betere manier om het halen van je linecheck te vieren dan met een tripje naar Kuala Lumpur om dat samen met je madam te doen in een 5 sterren hotel? ;)
Ik had natuurlijk wel wat geluk nodig om er nog te geraken want de 15e november is een belangrijke feestdag voor de Moslim gemeenschap en iedereen wou die dag dus naar zijn familie reizen met als gevolg al enkele dagen overvolle vliegers. En gezien wij met standby tickets vliegen krijgen de betalende passagier voorrang. Ik had wel geluk die dag want ik had op het laatste moment nog een plekje gekregen en kon dus mee. Het vliegtuig zat wel volledig vol, zelfs op de jumpseat zat een captain met duty travel. Maar ik kon gaan, de rest boeide me niet veel.
Ik heb dus een tijd door kunnen brengen met Nurul (dat is haar naam voor zij die het nog niet wisten) . De avond dat ze terug vertrok nog wat gaan feesten in een club in KL met twee meiden die we daar kennen en dan de dag erna maar terug naar Jakarta vertrokken want ik was alweer standby de dag erna.
Ondertussen heb ik men eerste vlucht al achter de rug na release en ben ik vandaag naar het kantoor geweest om te gaan horen hoe het nu verder zit. Gelukkig zaten zowel de chief pilot als de chief training daar ook. Voorlopig blijf ik nog in Jakarta, toch ook nog zeker volgende maand. Dat kwam goed uit want ik heb ze ook gezegd dat ik liefst zou willen wachten tot Ivo en Yannick klaar zijn om dan samen met hun naar een basis te moeten gaan. Of het daadwerkelijk gaat lukken is weer aan andere vraag maar ze weten het nu toch al dat we dit zo willen.
Ivo heeft ook zijn beklag een beetje gedaan en het heeft geholpen want we zijn bij crewing gaan aankloppen en hij mag morgen al direct beginnen.
Zoals je kan zien begint hier toch alles een beetje in zen plooi te vallen voor ons allemaal. Nu maar hopen dat Ivo en Yannick snel gereed zijn en we samen naar een mooie basis mogen vertrekken.
Het is nu weer eventjes genoeg geweest hier op de blog, al genoeg tekst voor vandaag. Mijn volgende blogs zullen wel weer gaan over avonturen tijdens het vliegen en daarbuiten. Hoe vaak dat gaat gebeuren zal weer een andere vraag zijn. Vergeet ook niet mijn album te checken, daar probeer ik af en toe wat foto's bij te zetten. De link staat nog ergens in een van de vorige posts.
Tot de volgende!!
Subscribe to:
Posts (Atom)