Hier ben ik weer en zoals verwacht nu als volwaardig First officer. Sinds vorige week ben ik volledig klaar met mijn linetraining en kan het mooi leventje verder zijn gang gaan. Geen al te veel zorgen meer over lastige vragen tijdens mijn vluchten maar gewoon mijn werk doen en genieten van elke vlucht in mijn kantoor op +30 000ft.
Sinds de vorige post heb ik weer het een en ander meegemaakt, zowel tijdens training als daarbuiten. Ik heb weer een hoop uren gevlogen sindsdien en ook een aantal vluchten met Yannick erbij. Ze hebben nl. het geniale idee gehad om twee piloten in opleiding samen te zetten op een vlucht met een trainingcaptain. Op deze manier konden ze ons meer uren in de cockpit zetten zonder extra captains. Want die captains hebben ze hier voorlopig niet op overschot, de trainingcaptains dan toch.
Het was wel eens gezellig om samen met Yannick te vliegen en elkaar een beetje observeren en te leren van elkanders fouten en positieve punten. Het betekende wel dat we maar elk twee sectoren konden vliegen en de andere twee sectoren op de jumpseat moesten zitten. Ik zit toch liever in de rechterstoel, een beetje meer comfort en je hebt tenminste een tafeltje ;)
Mijn laatste vlucht die ik samen deelde met een andere piloot in opleiding was er ook eentje om niet snel te vergeten. We hadden een vlucht naar Semarang en Penang. Die eerste bestemming is hier niet zover vandaan en het waren dus korte sectoren. Ik vloog de eerste sector en erna wisselden Diogo en ik van plek zodat we elk een lange sector en een korte sector konden vliegen, kwestie van het een beetje fair te houden. Eenmaal aangekomen na de derde sector in Penang kroop ik weer in de voorste stoel. Na heel mijn voorbereiding wou ik net beginnen aan de briefing toen de engineer binnenkwam en in het loepmpiataaltje begon te praten tegen de captain. Na een korte discussie en zonder enige vertaling voor ons gingen ze buiten en zaten Diogo en ik elkaar een beetje aan te kijken en af te vragen wat het probleem zou zijn. Niet veel later kwamen ze terug en deed de captain zijn uitleg, we hadden een mogelijk brandstoflek.
Tijdens het bijtanken bleek een motor brandstof te lekken maar ze waren niet zeker of dit een echt lek was of gewoon een overblijfsel van het bijtanken. We moesten eerst de motor te starten voor ze meer konden zien. Het probleem was dat de passagiers zoals standaard bij ons al aan het instappen waren, zeker omdat we die vlucht bijna 10 rolstoelgangers aan boord hadden. We moesten dus wachten tot iedereen aan boord was, de deuren sluiten en dan de motor starten aan de gate. Eenmaal iedereen aan boord was en we de motor met open behuizing in gang hadden gestoken bleek al snel dat het inderdaad een brandstoflek was aan de rechtermotor. Het vreemde bleek alleen te zijn dat mijn captain ditzelfde onderdeel al twee keer voordien had weten lekken en de techniekers daar ook al drie keer hetzelfde onderdeel hadden weten lekken, telkens met een toestel vanuit Jakarta. Toch eens tijd voor dat beter te onderzoeken vonden ze.
Het kwam er dus op neer dat we de nacht zouden doorbrengen in Penang in een hotel tot dat ze de ochtend erna het vervangstuk hadden overgevlogen vanuit Kuala Lumpur met de eerste vlucht en ze het hersteld hadden. Klinkt allemaal mooi maar tegen dat we konden vertrekken naar het hotel en na een aangeboden maaltijd van het hotel in ons bed lagen was het toch alweer 1h30. En de ochtend erna om 06h00 klonk de wake-up call alweer.
Na een stevig ontbijt en een korte nacht vertrokken we weer naar de luchthaven voor een lange vlucht terug naar Jakarta. Het was mijn sector en ik was toch blij dat ik een redbull gekocht had om een kleine inzinking even te overbruggen. Maar we waren met drie man in de cockpit om elkaar te wijzen op eventuele fouten dus het kwam wel goed. We zijn dan ook zonder problemen in Jakarta geland en konden naar huis om in ons bed te kruipen.
Voor de rest van mijn vluchten is er niet veel speciaals te zeggen buiten het feit dat het regenseizoen hier echt wel begonnen is. Onderweg moeten we heel regelmatig beginnen uit te wijken voor onweersbuien en ook boven de luchthavens zelf hangt er regelmatig al eens een fikse bui. Om dan nog maar te zwijgen over de turbulentie en regen die erbij kan komen. En het ergste moet nog komen blijkbaar.
Ook in Jakarta regent het nu toch wel heel regelmatig en ook we al eens stevig. Dat maakt het vliegen wel al wat interessanter natuurlijk. Beetje tussen de buien door proberen te vliegen en al een tikkeltje harder werken tijdens het landen om je vliegtuig op het juiste pad te houden. Maar daar zijn we voor opgeleid natuurlijk, het is eens wat plezanter dan gewoon zonder wind of regen gewoon te glijden naar beneden.
Na mijn laatste vlucht van 13 November wist mijn captain me te zeggen dat hij me klaar vond om naar mijn lijncheck te gaan. En voor ik nog maar klaar was met debriefen van mijn vlucht en het papierwerk had gedaan kreeg ik al een sms dat ik de dag erna smorgens mijn checkvlucht had. Het was een vroeger vlucht naar Singapore en Kuala Lumpur. Twee grote luchthavens op 1,5 en 2h van Jakarta. Tijd genoeg om tijdens kruisvlucht nog wat dingen te vragen en me wat dingen te laten berekenen.
Het was een vlucht zonder al te veel problemen, enkel wat theorie dat ik nog eens moest opfrissen waar ik de kans niet toe had gehad de afgelopen weken. Ik vloog de eerste sector en de laatste sectoren, de tweede sector was voor de captain om te vliegen en om mij te beoordelen op mijn PNF (Pilot Non Flying) skills. Het interessantste stuk was eigenlijk de laatste sector tijdens de laatste approach. Ik moest een Locator only approach vliegen in Jakarta. Dit is een non-precisie approach waar we enkel in het horizontale vlak begeleiding kregen van een radiobaken. Enkel om te tonen of we teveel links of rechts zaten van de ideale lijn. Het verticale moesten we zelf doen en dus ook zelf corrigeren. Normaal doen we ILS approaches waar we zowel horizontaal als verticaal begeleiding krijgen van een radiobaken en we gemakkelijk op het juiste profiel kunnen blijven.
Allemaal goed en wel met mijne lekker nutteloze uitleg maar het punt is eigenlijk dat vanaf 10 000ft (3000tal m) de captain gesimuleerd incapacitated was. Dit komt vaker voor dan de meeste mensen weten en het is een belangrijk punt om te weten wat te doen als het ooit echt gebeurd dat de captain een hartaanval ofzo krijgt en je zelf alles moet gaan doen om de bak zo snel mogelijk aan de grond te krijgen.
Ik heb dus vanaf dat punt alles zelf moeten doen van communicatie, vliegen, checklisten, enz tot het punt na landing waar de captain wonder boven wonder weer tot leven kwam. Het leuke was wel dat de captain lekker aan het bidden was toen ik bezig was met alles, al weet ik niet of dit voor me wat op te jagen was of dat hij daadwerkelijk zijn gebed aan het doen was. Een leuke extra dimensie, dat wel.
Het alleen vliegen was op zich geen probleem, ik heb het ook al eens moeten doen tijdens men MCC tijdens mijn vliegopleiding in Brussel bij SFA. Daar was het een beetje moeilijker want dat was met nog wat panne's en zonder autopilot erbij ook. Al is dit in het echte vliegtuig nog wel een beetje anders.
Eenmaal op de grond en na al het papierwerk hebben we mijn vlucht nog wat besproken aan Flight operations en wist ik dus dat ik vanaf toen volwaardig first officer was voor Air Asia. Een pak van mijn hart en tijd voor te vieren vond ik.
Normaal had ik de dag erna nog een vlucht en dan een standby maar ze hebben me de dag erna ook een standby gegeven. Het probleem was dat ik normaal die standby naar Kuala Lumpur wou gaan gezien ik vier dagen op rij bijna de limiet voor 7 dagen zou gevlogen hebben. Met die laatste vlucht die wegviel had ik dat dus niet en kon ik dus niet naar Kuala Lumpur gaan. Maar na wat geregel met de mannen van flight operations heb ik mijn twee dagen standby en twee dagen vrij kunnen omzetten in drie dagen vrij en een dag standby. Kon ik lekker naar Kuala Lumpur vertrekken de dag erna.
De reden waarom ik absoluut naar daar wou gaan? Wel zoals de meesten ondertussen wel al weten heb ik tegenwoordig een vriendin. Ze vliegt voor Air Asia X en zit nu in Jedah door een samenwerking met Saudi Arabian Airlines voor pelgrim vluchten te doen van en naar Kuala Lumpur. Hierdoor is ze dus af en toe voor 24h in Kuala Lumpur en daar moet ik van profiteren. En wat is er nu een betere manier om het halen van je linecheck te vieren dan met een tripje naar Kuala Lumpur om dat samen met je madam te doen in een 5 sterren hotel? ;)
Ik had natuurlijk wel wat geluk nodig om er nog te geraken want de 15e november is een belangrijke feestdag voor de Moslim gemeenschap en iedereen wou die dag dus naar zijn familie reizen met als gevolg al enkele dagen overvolle vliegers. En gezien wij met standby tickets vliegen krijgen de betalende passagier voorrang. Ik had wel geluk die dag want ik had op het laatste moment nog een plekje gekregen en kon dus mee. Het vliegtuig zat wel volledig vol, zelfs op de jumpseat zat een captain met duty travel. Maar ik kon gaan, de rest boeide me niet veel.
Ik heb dus een tijd door kunnen brengen met Nurul (dat is haar naam voor zij die het nog niet wisten) . De avond dat ze terug vertrok nog wat gaan feesten in een club in KL met twee meiden die we daar kennen en dan de dag erna maar terug naar Jakarta vertrokken want ik was alweer standby de dag erna.
Ondertussen heb ik men eerste vlucht al achter de rug na release en ben ik vandaag naar het kantoor geweest om te gaan horen hoe het nu verder zit. Gelukkig zaten zowel de chief pilot als de chief training daar ook. Voorlopig blijf ik nog in Jakarta, toch ook nog zeker volgende maand. Dat kwam goed uit want ik heb ze ook gezegd dat ik liefst zou willen wachten tot Ivo en Yannick klaar zijn om dan samen met hun naar een basis te moeten gaan. Of het daadwerkelijk gaat lukken is weer aan andere vraag maar ze weten het nu toch al dat we dit zo willen.
Ivo heeft ook zijn beklag een beetje gedaan en het heeft geholpen want we zijn bij crewing gaan aankloppen en hij mag morgen al direct beginnen.
Zoals je kan zien begint hier toch alles een beetje in zen plooi te vallen voor ons allemaal. Nu maar hopen dat Ivo en Yannick snel gereed zijn en we samen naar een mooie basis mogen vertrekken.
Het is nu weer eventjes genoeg geweest hier op de blog, al genoeg tekst voor vandaag. Mijn volgende blogs zullen wel weer gaan over avonturen tijdens het vliegen en daarbuiten. Hoe vaak dat gaat gebeuren zal weer een andere vraag zijn. Vergeet ook niet mijn album te checken, daar probeer ik af en toe wat foto's bij te zetten. De link staat nog ergens in een van de vorige posts.
Tot de volgende!!
No comments:
Post a Comment